O książce: 2012 / - Shankar, czy możesz mi wytłumaczyć, dlaczego kobieta ciągle traci przytomność? - Kapitanie, cierpliwości! Teraz skaner zakończy swoją pracę, powiem ci wszystko! - Każdy głupiec potrafi to zrobić skanerem! Powiedz mi to! - Kapitanie, jest pan nie do zniesienia. Jeśli tak, to z głowy - z głodu. - Więc ostatnio nie odżywiała się dobrze? „Mam wrażenie, że przez całe życie nie jadła dobrze.” „Witam” – powiedziałem cicho, mając szczerą nadzieję, że po tym magicznym słowie już więcej nie zemdleję. Bałam się otworzyć oczy, ale ponieważ doskonale zrozumiałam, o czym mówi lekarz pokładowy, nie mogłam powstrzymać się od interwencji. Nie wystarczyło, że nieznajomi rozmawiali o tym na głos. „Witam” – odpowiadali losowo mężczyźni po chwili. - Jak się czujesz? „Dziękuję, jest całkiem znośne” – kontynuowałem krótką pogawędkę. Nastąpiła przerwa. - Dlaczego nie otworzysz oczu? „Boję się” – powiedziałem. Nie inaczej, wstrzyknięto mi coś. Cisza była tak wymowna, że ​​odważyłem się otworzyć jedno oko. Mężczyźni patrzyli na mnie z cichym zdumieniem. Natychmiast zamknąłem oczy.